Z ogromną satysfakcją donoszę, że nasz blog zyskał uznanie Akademii Internetu. W Webstarfestival 2009 Akademia przyznała nam tytuł najlepszego bloga 2009 roku. Webstary to najbardziej prestiżowy konkurs branży internetowej w Polsce.

Więcej informacji na ten temat znajdziecie na stronie konkursu.

Ale nie byłoby tego sukcesu, gdyby nie wsparcie kilku osób. To doskonała okazja, by publicznie im podziękować.

Nad sprawnym funkcjonowaniem „Z Afganistanu” przez cały czas czuwał (i nadal czuwa), Paweł Opydo oraz dział IT INTERIA.PL – chłopaki, to dzięki Wam nigdy nic się nie wysypało.

Podziękowania należą się Krzyśkowi Fijałkowi i zespołowi Faktów INTERIA.PL, którzy – gdy nie miałem takiej możliwości – wrzucali moje relacje na bloga.

Arturowi Potockiemu, Bartkowi Girgusiowi i Stachowi Stanuchowi chciałbym podziękować za zaangażowanie na etapie przygotowywania bloga.

I na koniec ostatni, ale nie najmniej ważni. Bo tak naprawdę najważniejsi – użytkownicy. Bez Was ten blog nie miałby racji bytu. Mam nadzieję, że rodzinom misjonarzy i wszystkim innym, zainteresowanym konfliktem w Afganistanie, choć odrobinę przybliżyłem realia, w jakich służą nasi żołnierze. A samym misjonarzom dałem satysfakcję z „pisaniny”, która bez owijania w bawełnę traktuje o wojennej codzienności.

Dziękuję Wam bardzo i proszę – zostańcie jeszcze na tym blogu.

PS. Idea, technika i użytkownicy to jedno, ale jest jeszcze wsparcie duchowe, bez którego na pewno byłoby trudno poprowadzić tego bloga. Dziękuję zatem Mojej Żonie i wszystkim tym (a jest ich zbyt wielu, by wymieniać z nazwiska), którzy trzymali i – ufam – nadal trzymają za mnie kciuki.

Był środek lata, wczesne przedpołudnie. Żar z nieba i smród spalin sprawiały, że w zasadzie nie było już czym oddychać. Jechaliśmy jedną z głównych kabulskich ulic, w strumieniu tysięcy rozklekotanych aut. I nagle, na środku drogi, ujrzeliśmy mężczyznę bez obu nóg. Siedział pomiędzy dwoma pasami jezdni i żebrał.

Widok okaleczonych ludzi w Afganistanie nie jest niczym nadzwyczajnym. Zresztą, nie mogłoby być inaczej w kraju, w którym jeszcze do niedawna było więcej min niż mieszkańców.

Pozbawione którejś z kończyn kalekie osoby nie budzą więc szczególnego zainteresowania. Nawet, gdy wymuszają je, żebrząc na ulicy. Przez cały swój pobyt w Kabulu miałem wrażenie, że większość Afgańczyków traktuje je jak powietrze. Wojna znieczula, zwłaszcza, jeśli trwa już kilkadziesiąt lat…

Wraz z trzema dziennikarzami jechaliśmy na umówione spotkanie do kwatery głównej ISAF. Przejechaliśmy więc koło żebraka, ale z postanowieniem, że wrócimy tą samą drogą – by móc zrobić mu zdjęcie i porozmawiać.

Popołudniu mężczyzna nadal siedział na swoim stanowisku. Słońce i ruch zelżały, co być może sprawiło żebrakowi ulgę, ale z drugiej strony uczyniło jego zajęcie jeszcze bardziej niebezpiecznym. Teraz bowiem część mijających go aut po prostu pędziła, niemal ocierając się o dłonie kaleki.

Ów mężczyzna kiedyś był bojownikiem, a nogi stracił w czasie wojny domowej, która wybuchała po wyjściu Rosjan z Afganistanu. Tak przynajmniej mówił, zadowolony ze sporej sumy afgani i dwóch butelek wody, które mu podarowaliśmy.

Tak czy inaczej, imponował nam jego spokój, determinacja i odwaga. Zgodnie orzekliśmy, że żaden z nas nie wytrwałby na tej jezdni dłużej niż kilkadziesiąt sekund.

*          *          *

Przypomniałem sobie tę historię czytając przemówienie Baracka Obamy – o tym, że potrzebny jest jeszcze jeden militarny wysiłek. Po którym, już za dwa lata, żołnierze zaczną wracać do domów.

Czy dosłanie kilkudziesięciu tysięcy wojskowych wystarczy, by złamać opór talibów? Cóż, rebeliantom, jak żebrakowi z ulicy, nie zabraknie ani odwagi, ani determinacji. A czasu, tak jak ów beznogi weteran, mają pod dostatkiem. Ostatecznie mogą napór ISAF po prostu przeczekać…