Wiem, że połowa kwietnia to data umowna. Że znajdą się tacy, dla których misja potrwa nie sześć, a nawet osiem miesięcy. Ale większość VI zmiany może już powiedzieć, że dotarła do półmetka.

Dla wszystkich, którzy źle znoszą rozłąkę z najbliższymi, to dobra wiadomość. Ale nie zapominajmy, że tak naprawdę dopiero teraz zaczyna się dla misjonarzy okres najtrudniejszy. Bo choć czas leci już z górki, perspektywa powrotu jest jeszcze dość odległa.

Niełatwo sobie z tą świadomością poradzić, zwłaszcza będąc na wojnie. Stąd moja prośba do matek, żon, narzeczonych (i wszystkich innych, którzy mają tam bliskich) – dziewczyny (i nie tylko), dajcie znać, że jesteście, myślicie i trzymacie kciuki. Blog i forum są do waszej dyspozycji.

Kilka dni temu pod bramą bazy w Ghazni pojawiło się kilku Afgańczyków. Na taczce, którą przypchali, leżał mężczyzna – jak się okazało, rowerzysta, potrącony przez samochód, którego kierowca – zdaniem świadków – uciekł z miejsca wypadku.

Mężczyzna, poważnie wykrwawiony, z urazem głowy i kręgosłupa, miał jednak sporo szczęścia.  Prosto z bramy, karetką, trafił do punktu medycznego, gdzie zajęli się nim polscy i amerykańscy medycy. Przeżył, a po obserwacji został przewieziony do lokalnego szpitala.

Szczęście za to nie dopisało pewnemu irackiemu chłopakowi, którego ciało zobaczyłem gdzieś między Diwaniją a Hamzą, jesienią 2005 roku. Auto, którym jechał, na łuku wypadło z drogi wprost do niewielkiego zbiornika wodnego. Gdy się tam pojawiłem, tkwiło wbite w dno, na dwie trzecie długości zanurzone w wodzie. Wokół zebrał się tłum gapiów, kilku mężczyzn nurkowało przy wraku, a trzech wspinało się po skarpie, niosąc zabitego kierowcę (pasażera?). Myślę, że nie miał więcej niż 20 lat…

Ktoś, kto nigdy nie był w takim miejscu, pewnie puknie się w czoło, ale pal licho – mnie wydawało się wówczas szczytem absurdu to, że w kraju ogarniętym wojną można zginąć w ZWYCZAJNYM (takie słowo pętało mi się wtedy po głowie), wypadku samochodowym!

A jednak można. Można też paść ofiarą drogowego pirata – czego najlepszym dowodem historia z Ghazni.

Mimo tego, że w wojnie staram się dostrzegać jej codzienność – pełną przecież zwyczajnych sytuacji – nadal tli się we mnie odrobina niedowierzania.

Kiedyś sporo pisałem na temat warunków socjalnych, panujących w polskich bazach. Temat, niestety, wraca jak bumerang. I po raz kolejny okazuje się, że będąc poza Ghazni, można mieć nie lada problem z tak elementarnymi sprawami, jak zachowanie odpowiedniej higieny.

Wiem, wiem – „w okopach I wojny ludzie nie myli się tygodniami”. Tyle tylko, że my wysłaliśmy żołnierzy na wojnę nie na początku XX, a XXI wieku. To tyle tytułem odpowiedzi na złośliwe komentarze, które pojawiają się, gdy mowa o nienajlepszym socjalu.

Ale przejdźmy do rzeczy: skarżycie się, że w Warrior, i innych mniejszych bazach, nie ma możliwości zakupienia mydła, nożyków do maszynek, pasty do zębów czy żelu do golenia. Sklepy są w Ghazni, ale ci, którzy do mnie piszą, trafią tam najwcześniej za kilka tygodni. Tymczasem zapasy już im się pokończyły.

- Uważam, że jeśli mój żołnierz rzucił taki temat w rozmowie telefonicznej, to chyba jest to poważny problem… – pisze do mnie jedna z żon.

Dodam, że nikt nie oczekuje od armii prezentu w postaci zestawów kosmetyków. Chodzi tylko o stworzenie możliwości zakupu brakujących środków. Tyle to chyba da się zrobić?