jakieś 20 będzie a już się bałam, że cały tydzień będę je jeść ;D

Dokładnie teraz lepiej się martw, żeby starczyło dla wszystkich hihi

Hej IX ja dzisiaj mam jakiś dupny dzień :/

A co do tygodni to u mnie dzisiaj mija 8 tygodniu już coraaaaz bliżej

A na naleśniczki się jeszcze załapie? :> Bo chętnie bym zjadła

starczy dla wszystkich
________
umieram z przejedzenia

Ooooo! Dziękuję

heheh spoko w@k naleśniki to moja pasja

Marlen @

Hej dziewiateczki

Właśnie wróciła z poznania 3 zaliczenia do przodu ( same 5 a jedno do tyłu

Dusiu GRATULUJĘ ))

tak czytałam i zastanawiałam się i ja jestem chyba inna

Po pierwsze ja nigdy przenigdy nie powiedziałam mojemu żeby nie leciał, to jest jego zawód, pasja i do wojska szedł by móc lecieć na misje uważam że ja nie mogę go ograniczać tym bardziej w tej kwestii, bo kiedyś mogła by się odwrócić sytuacja i on mi wtedy powie że nie, a znam siebie i wiem że nie zdzierżyłabym tego.
Druga sprawa ja bardzo chcę iść do wojska, i też bym chciała polecieć na misję, sprawdzić się czy w ogóle nadaje się do bycia w wojsku. I tak naprawdę jest z większością chłopaków którzy tam polecieli, nie dla kasy tylko dla siebie i swoich kolegów. Bo jakby nie patrzeć to jest prawdziwa lekcja.

Ja miałam raz kłótnie z moim jak wyleciał na samym początku. Nawet nie kłótnia tylko mocniejsza wymiana zdań. która po półgodziny już była zapomniana
Zrozumieć trzeba ich, że oni nie mają łatwo, są 24 h w stresie, że może im się coś stać, tęsknią za zoną, dzieckiem, rodziną itd. Ich tak naprawdę nasze problemy nie interesują ( nie chcą dowalać sobie jeszcze większego gó… ) bo oni i tak nie mogą nic zrobić nawet jak bardzo by chcieli, i to trzeba uszanować. My, czy mamy ciężko w porównaniu do nich, NIE nam nie grozi utrata życia, tylko jakieś błahostki albo trochę cięższe problemy i uważam, że jestem dorosła, świadoma i sama potrafię sobie z tym wszystkim poradzić. I to mu obiecałam, że dam radę i tego się trzymam.
Ja mam tak, że szybko przyzwyczajam się do nowej sytuacji i tak jest teraz, on jest tam ja jestem tu. Jedyne dolegliwość jaką mam to tęsknota, brak go przy mnie w sensie fizycznym , bo z problemami dam sobie radę. Dla mnie ważne jest to, że on mnie kocha tęskni i nie obarczam go problemami, on ma się skupić na swoich zadaniach by wykonywać je jak najlepiej i wrócić cało do domu.
Nawet jak mówię, że z czymś mam problem to tak tylko informacyjnie ale dodaję mu od razu, że dam sobie radę, i koniec
Wiem że on jest mi za to wdzięczny, że wybaczę mu te pół roku że nie jest idealnym mężem.
Nie chcę potem żałować do końca życia, że ja mu wywaliłam z jakimś głupim tekstem a mu (odpukać) coś się stało.

Zgadzam się co w tej kwestii z fanką

kolejna misja- o nie… mój też spełnia swoje marzenia, zawsze marzył o wyjeździe, nie zgadzałam sie na to, bo kurdę kocham Go i strasznie się boję, a nie potrafię dobrowolnie puścić kogoś kogo kocham w tak niebezpieczne miejsce. Przeżyłam strasznie Jego wylot, ale nie dlatego że ja nie dam rady, ale dlatego, że możemy się już więcej nie zobaczyć. jedno słowo za dużo powiedziane, chwila ciszy- ok, musi to przemyśleć..ok rozumiem, ale nie rozumie dlaczego nie zadzwoni do dzieci, one nic mu nie zrobiły…a cierpią i czekają na telefon od tatusia i to jest wkur…

w@k – rozumiem Cię, to też nie jest do końca tak, żę ja się dobrowolnie zgodziłam, ale też mu tego nie zabraniałam. Strach jest straszny.
Mam nadzieję, że w końcu ułoży się z Twoim Zielonym. Dojdzie do ładu i składu!
Masz rację, dzieci nie są niczemu winne.

Marl- no to mamy to samo szczęście. Moim jedynym kłopotem jest okrutna tęsknota.

Każda z nas ma chwile słabości to jest rzecz naturalna, oni też maja i pewnie nie raz my chcemy powiedzieć że maja wracać, a oni by chcieli rzucić wszystko i wrócić.

Boimy się o nich i strach w nas powoduje te wszystkie negatywne rzeczy i spięcia. Ale to niestety jest w pisane w ryzyko żołnierza zawodowego. A nadzieja, że będzie w porządku jest tu najważniejsza.

Taki zawód i taka dola żony żołnierza, a nam nic innego nie pozostaje jak to zaakceptować. Takich ich wybrałyśmy i godziłyśmy się na to co nas będzie czekać.
Ja wierzę w to, że dobra relacja i akceptacja tej całej sytuacji i tego gdzie oni są i nie obarczania ich problemami pomoże w tym by oni się nie zmienili, tylko wrócili do nas takimi jak wyjechali ale bogatszymi w doświadczenia i wartości.

Uciekam spać kochane. Spokojnej nocki i pierogowych snów. Dobranoc

W@k mój nie chce rozmawiać za bardzo z synkiem bo dla niego to jest trudna sytuacja, bo pewnie ryczeć mu się chce, że nie ma go przy nim, a jak synuś zapyta taty kiedy wrócisz, kocham cię tatusiu itd … to potrafi rozwalić największego twardziela.

Hejka
Jak K. wyjechał, fundował mi co 2-gi dzień awantury przez gg o byle pierdoły. Masakra takiego K. nie znałam!!!!!!!!!!!!!
Robił awantury, ja próbowałam go wyciszyć… bez efektu.
W pewnym momencie wymiękłam powiedziałam mu, że ta misja, to jest naszą wspólną misją(a nie tylko jego). Efekt był mierny, bo awanturki były co 3 dni… robił burzę w jeden dzień, następnego był do rany przyłóż, trzeciego dnia mogliśmy normalnie pogadać..
Dopóki nie zachorowałam… Choroba do grobowej deski..:( I wtedy mój K. odpuścił sobie jazdy przez gg…
A jak dowiedział się, że moja Mama jet bardzo chora, to nawet chciał się wcześniej zrotować…
Kurde nigdy nie zrozumię facetów!!!!!!!