Ineska
Jak płaczę to On wie,że jest mi przykro i smutno.Owszem chwilami razem płaczemy i płacz mi pomaga.Nie odizoluję się od świata,bo to mi w niczym nie pomoże.Nie mam koleżanki z którą mogła bym pogadać,gdzieś wyjść.
A co do żalu do męża to jest tak napoczatku nie wiedziałam,że jego czeka wyjazd na misję byłam rozczarowana jak mi powiedział.Coż stało się.Jego wybór,mi tylko pozostaje przywyknąć do tego.
Mamy marzenia chcemy postawić własny domek,mieć dziecko.

Stronę forum polecił mi mój mąż.Powiedział,że będzie mi łatwiej się komuś wygadać.

Dobrze,że mogę z kimś na ten temat pogadać.

małpka – forum to bardzo dobre rozwiązanie ! ; )) choć mój dość sceptycznie do tego podchodzi. Ale i tak wiem że czasami tu zagląda ; ))

Ja nie mam żalu do niego … rozumiem że chce nam zapewnić dach nad głową – mi i naszym przyszłym dzieciom. Realia w Polsce są takie, ze jeśli nie zacznie się działać od początku z rozmachem później ciężko wybrnąć z zapyziałej kawalerki w centrum miasta. Mury już są … po powrocie spełniamy marzenie do końca i tworzymy nasze miejsce na Ziemi. To mnie podbudowuje ! Myśl o tymn ze On o mnie dba … że myśli o nasze przyszłości – to daje mi tak cholernie dużo siły – więc może też tak zacznij myśleć. Ja nie mam żalu co już wcześniej pisałam w postach które są bardzo mile wspominane – Cerber / Ineska. Nie mam żalu bo wiem że w ten sposób walczymy o przyszłość ! Z drugiej strony … to jego praca. Nie pojechałby to pewnie za rok nie przedłużonoby kontraktu … trzeba się liczyć z odpowiedzialnością. Choć i tak po trochu wiem ze On marzył o tym piaskowym mundurze, o blachach na szyi i adrenalinie. Marzył – choć teraz marzy o tym żeby z tego głupiego marzenia uciec. Hm … napisałaś że kiedy płaczesz to mąż widzi że Ci smutno … ja nie wstydzę się łez. Mój żołnierz wie że mi tutaj też jest cholernie trudno i to nie tylko dlatego, ze go tutaj nie ma i ze nie może mnie przytulić do snu. Trudno nam jest ponieważ inna kobieta nie zrozumie nas tak bardzo jak inna żona która przeżywa to samo. Realia są takie, ze niby można liczyć na rodzinę … na ich wsparcie – tylko co to za wsparcie kiedy oni nie czuję tego samego ? Kiedy ciągle, wszyscy dookoła powtarzają – będzie dobrze , nie martw się – jak te słowa potrafią cholernie wkurzać dowiedziałam się krótko po wylocie mojego zielonego ; )) Więc płaczę … ale satysfakcjonuje mnie to ze płacze tylko kiedy naprawdę mi źle, nie z byle powodu … bo na przykład nie mogę sobie poradzić z zamarźniętym samochodem ( cholerne mrozy ;D ) – wtedy płaczemy razem. I najważniejsze jest to że oboje nie wstydzimy się łez. bo jak ? On ma ukrywać że mu tam dobrze skoro to piekło ? Najważniejsza jest szczerość. I tak czystej szczerości i otwartości na siebie nauczyliśmy się dopiero na naszej WSPÓLNEJ misji. Potrafimy w ten sposób uspokoić nerwy, wyluzować się … pokazać ile dla siebie znaczymy. Wtedy nawet ciche słówko – Kocham Cię kochanie – daje tyle siły do walki że nie da się tego opisać. Przecież jeszcze tylko 3 miesiące i to wszyscy zostanie nam wynagrodzone ! ; ))
Może zaraz jakiś wielki żołnierzyk poprawi mnie i napisze że prawdziwy facet nie płacze – z góry mówię że odpowiem – GŁUPIE PIEPRZENIE ! Nie płacze i nie tęskni ten kto nie ma uczuć, ten który nie ma do czego wracać …

Pozdrawiam wtorkowo. ; ))

He he widzę że że filtr informacji działa znakomicie w małym światku żon żołnierzy ; )) He he

I widzę że Polska na przyrost naturalny po misji narzekać nie powinna ; )) He he i kilka ładnych osiedli powstanie ! ; )) Nic tylko się uśmiechnąć ; ))

Inesko masz rację takie będzie dobrze wkurza, na mnie działa jak płachta na byka dla mnie te słowa to najgłupsze pocieszenie, usłyszałam je kiedyś w bardzo ciężkich dla mnie momentach i wcale nie było lepiej. Ja martwię się nie tylko o swojego męża ale też o naszych kolegów, o jego współtowarzyszy. Jak był na poprzedniej misji wydarzył się wypadek, zginął jeden żołnierz, dostała od niego smsa jestem cały i zdrowy, a byłam w pracy i nie słyszałam co się stało, więc domyślacie się co przezyłam zanim wróćiłam do domu i na necie sprawdziłam co się dzieje. w odpowiedzi na smsa napisałam ”Jesteście cali?” chodziło mi o jego team, mimo że nie znałam tych chłopaków osobiście. Przez te pół to ten team był jego rodziną a ja w jakiś sposób też ich tak traktowałam i martwiłam sie o nich tak jak o mojego Krzysia.

gosiaczek podaj mi swojego e-maila.

Mala podajmi e-maila.

Małpka wysłałam ci meila.
Krzysiek na krótko przed wylotem na misję zmienił jednostkę więc nie poznałam jego kolegów osobiście, bo nie było jak, ale widze jak oni po powrocie z misji sa za sobą jak dzwonią do siebie jak się witają, ma dwóch przyjaciół z drugiego końca Polski z którymi żyją jak bracia i to jest fajne ja się przyjaźnię z ich żonami i jest nas taka fajna paczka

Małpko jest ciężko ale nie mozna dać się zwariować, musimy wytrzymać i jakoś sobie radzić. Kochana my tu wszystkie przeżywamy to samo więc musiamy być dla siebie oparciem.

Dokładnie – jest ciężko ale wszystko jest do wytrzymania ! ; )) A myśl o tym że codziennie jesteśmy bliżej siebie USKRZYDLA ! ; )) Każdy sms ładuje baterie a każda rozmowa akumulatorek ; )) he he

A ja tyję ; )))

o tak cicho i pusto jest po wyjeździe męża ja tez zostaje sama w domu i wtedy te cztery sciany mnie przerażają

Ineska bo może w Twoim brzusiu rośnie mały skarb :> przyznaj się

Myszka – właśnie nie ! ; ))) ale pewnie niedługo zacznie tam rosnąc he he ; ))