No właśnie pozazdrościć, a co:)
Mogę dodać, że każdy, a raczej każda Pani otrzymała numery do najważniejszych osób w JW, które w razie problemów nam pomogą:)
Jest między innymi świetna Pani Psycholog, zresztą wczoraj też opowiadała, jak to się ma z powrotem i psychiką żołnierzy i co należy robić, a w razie wielkich problemów od tego jest ona by pomóc i inni ludzie:)

Czy w innych jednostkach takie spotkania są?
Hmm, pewnie są, ale nie we wszystkich i może nie tak nagłośnione…
U nas to wygląda tak:
ustalili termin spotkania, to albo telefonicznie nas zapraszają, albo listownie jak to miało miejsce w tym przypadku…
_____________________________
A wiecie co jeszcze?
Mamy swoje święto Pułku teraz na dniach i Pan Dowódca powiedział, że jak się uda, to będzie miedzykosmiczna transmisja z Afganem, by zobaczyć jak oni stoją na zbiórce z okazji ICH ŚWIĘTA, bo to Pułk tworzą Nasi Komandosi, a oni nas zobaczą ile osób przybyło:)

Fajna sprawa, jak wypali to jeszcze większa frajda:)

Ale numer!
Aż mnie skręca z zazdrości:) serio
U nas praktycznie rodziny zostają same. Moje Kochanie jest niestety dosyć skryty i niewiele wiem, mimo że to nie jest pierwsza misja.
Ach fajno ponarzekać, ale co to da. Bardzo czekam powrotu ale trochę sie boję, bo gorzej nam sie gada niż np. w trakcie misji w Iaqu. Całe szczęście jestem optymistką. Nasi chłopcy to twardziele nie z tej ziemi:D
A powrót tuż tuż:D

Bry
Melduję, iż wciąż stąpam po UK-owskiej ziemi ;]
A ma sytuacja przedstawia się następująco :

Kicham, prycham, gil do pasa od 3 dni ale…
- zapas chusteczek jest.
- ciepła kołderka – jest! tylko nie ma z kim choróbska wypocić, a kubusiowy pluszak nie podoła ;p
- deszcz za oknem – od wczoraj.
…a w ręku kubek gorącego mleka z miodem, czosnkiem i masełkiem – tak, tak wiem, ohyda! ale pomaga ;]

Powroty, powroty… z dnia na dzień coraz bliżej…
Ciesze się razem z Wami
Ale mnie do powrotowej sraczko – euforii daleko, bo do 12 grudnia kupa czasu.

No ale…

Kokodżambo i do przodu

Malites Malites, tu muszę przytaknąć i zgodzić się z Tobą, co do przerażenia. Cóż każdemu się wydaje, że będą to radosne chwile, oby tych było jak najwięcej, każdej z nas i sobie życzę tego z całego serca, ale co mogę powiedzieć, nie jest to nasza pierwsza misja (patrzę tu z relacji ojciec- córka i na odwrót, bo jak Farciara na początku napisała, łączy Was inna miłość, coś w tym jest) pisać nie będę, że mam nadzieję, iż ostatnia, bo w wojsku różnie bywa i latka swoje się ma:)
Co mogę powiedzieć o Bośni (wiadomość dla tych co twierdzą, że to wakacje, misja prawie 10 lat temu, więc było inaczej i proszę nie komentować), trwała rok, można było wziąć 6 urlopów i przyjechać jak mnie pamięć nie myli na 10 dni, oczywiście płać sobie sam, więc pierwsze święta minęły, drugie święta minęły nam w babskim towarzystwie, a zaskoczenie jak samolotem przyleciał tata i to niespodziewanie, to było coś…pisać nie będę o emocjach, bo były, ale o tym, że misja zmienia człowieka.
Wiem wiem, ktos powie Bośnia Bośnią, Afgan to coś innego, ale trzeba dostrzegać problemy jakie mogą mieć miejsce…
Po pierwsze zmiana zachowania i inne nastawienie psychiczne ( w naszym przypadku zero wchodzenia na trawniki, bo przecież w Bośni były miny i jeśli się zboczyło to można było wylecieć w powietrze, bezsenność, a raczej zmieniony tryb zegara biologicznego, my działamy w dzień, a tata w nocy, kończyło się tym, że my spałyśmy tata miał swój dzien i czytał książki, ale ile tak można, zaczeło się branie leków i po miesiącu czy też 2 wróciło wszystko do normy), nie ma co włazić na głowę, niech się chłopak oswoi z powrotem z normalnością, nie ma też co truć tyłka, będzie chciał powiedzieć sam to powie, to co uważa za stosowne, pamiętajmy, że wielu żołnierzy widziało jak ich koledzy zostają ranni czy też giną na ich oczach, to nie jest coś o czym chce się mówić, zaraz po powrocie, często musi minąć wiele czasu, aby wysłuchać pewnych historii (ja też wiele słyszałam po czasie), więc ja jestem za tym by nie naciskać, nie napierać, pytać można, ale jeśli nie chcą mówić o pewnych sprawach, należy zrozumieć i nie mieć jakiś dzikich podejrzeń czy tym podobne…
Strach jest po obu stronach, pamiętajmy każdy się zmienia, ale w szczególności psychika naszych żołnierzy…Któraś powie, ale mojego to nie tyczy, on jest silny, tak każdemu się tak wydaje, wierzcie mi, że nawet dorosły facet ma swoje chwile słabości, jesteśmy tylko ludźmi i nie zapominajmy o tym…

W końcu został poruszony ten ważny temat euforii, radości z okazji powrotu. Ja tymczasem własnie jestem przerażona. Nie wiem co mam zrobić, jak się zachować, bo mój żołnierz bardzo się zmienił. Wiem to już teraz, nie musi wracać. Nie wiem jak mam się zachowywać, co robić, żeby wszystko było ok. Teraz jak rozmawiamy, piszemy to jest inny człowiek. Nigdy nie będzie tak jak wcześniej, wiem i nikt mi nie wmówi że nie mam racji.
Po pierwszych dwóch misjach zmiana była pozytywna (wiecej radości ze szczególików, bardziej doceniał to co ma) Teraz -poprostu się boję. Ja aniołkiem nie jestem, denerwowałam sie jak tydzięń albo dwa nie mieliśmy kontaktu, płaczę w nocy po kątach, jak widzę wieczorem puste łóżko to mam ochote krzyczeć. Być może w czasie rozmów powiedziałam kilka słow za duzo – bo dziewczyny- która z was nie miala pretensji po kiludniowej ciszy???
I wiecie co??? jestem zmęczona ciagłym mówieniem wszystkim dookoła, że wszystko jest w porządku, że tęsknie ale da się znieść. Uśmiecham się głupio do Jego najbliższej rodziny mówiąc, że często rozmawiamy, u Niego jest bardzo spokojnie i takie tam, gdy wcale tak nie jest.

Jestem przerażona, strasznie się boję i mam nadzieję że podołamy tym wyzwaniom bo Ten człowiek jest dla mnie wszystkim. Mówię o tym w końcu komuś, pierwszy raz po sześciu miesiącach.

Lżej jakoś się zrobiło:D

no to moich mądrości ciąg dalszy
dobrze,że ktoś w końcu poruszył ten temat bo ewidentnie jest on dużo ważniejszy od psychoanalizy mojej nieskromnej osoby ;p
(swoją drogą już sama nie wiem czy jestem pesymistką czy optymistką ;p)

z syndromów pomisyjnych:

*nerwowe zaciskanie pięści (boziu jak ja tego nie znosiłam)
*sprawdzanie -sprawdzanie każdego kącika w mieszkaniu, każdej półki/półeczki, szafki/szafeczki itd/itp
*coś czego w moim domu nigdy nie praktykowałam
-zamykanie drzwi/wszystkich możliwych -swoiste ograniczenie przestrzeni
*bezsenność
*nerwowość
*częste i bezwarunkowe odruchy w/w gleba, silne i niekontrolowane(!)wymachy rąk przez sen
-więc pilnować się w łóżku:D
*apetyt -chce wszystko niekoniecznie mierząc siły na zamiary…
dlatego polecam przywitać czymś lekkostrawnym -niekoniecznie kolacją wigilijną ;p
*schron -mnie to śmiesz,ale jeszcze przez jakiś czas po powrocie był odruch alarmowy przy każdym głośniejszym dźwięku -np zbita szklanka
*zupełnie inny sposób prowadzenia auta
-szybko, środkiem jezdni, niekoniecznie bezpiecznie
-przepraszam jeśli kogoś urażę, ale nie raz i nie dwa skończyło się to tragedią…
(u Nas prowadzę ja -bo podobno robię to lepiej i tej wersji się trzymajmy )
*ton głosu i rozmowy jak z kumplami
“wiesz stary”
* no i mój ulubiony temat
……….SEX………./zawstydzona/
zupełnie inny…

no! więcej grzechów nie pamiętam :]

Hej dziewczyny,jestem,jednak nie zwariowałam:)Ale mój zielony trochę się jednak martwi o mnie.Widział mnie w niezbyt dobrej formie.Dobrze będzie,jeszcze trzy tygodnie,żeby dojśc do formy.
—————————————————————
Rzeczywiście,pusto było na forum……..i to w takim momencie,kiedy najbardziej tego potrzebowałam……….
—————————————————————–
teraz działam na dwa etaty…………….brakuje mi tu smiesznych emotików……………ludzi trzeba szanowac,nie ważne,czy to forum x,czy y -nawiązuję trochę do malites o tych twarzach i maskach,bo nie wiem,czy konkretnie do kogoś pije?Wiele dziewczyn mogło się zniechęcic.Ilez to można pisac o grzybobraniu?Dużo się przeniosło,bo każdy szuka czegoś dla siebie.Ja poznalam i tu i tam fajne babki.Najważniejsze,żeby się wspierac.Prawda?
—————————————————————
Jesli chodzi o zachowanie Mojego po powrocie?hmmm,nie zauważyłam nic szczególnego.Po Iraku jak zapalał samochód,to mu zgasł,bo był przyzwyczajony do automatycznej skrzyni biegów.Ależ się śmieliśmy z tego.
Po ostatnim afganie też spoko,w każdej sferze życia,jedzonko mu smakowało…..żona też……:):):)Nie narzekał na nic.Jestem ciekawa,jak teraz będzie?

siła człowieka to nie to jak się bawi a to jak sobie radzi w sytuacjach ekstremalnych…
-ja nie lubię kiedy ktoś się nade mną użala i KROPKA -moje prawo…
ale też z tego samego powodu nie pukam do ludzi z którymi nie zamieniłam zdania prywatnej wiadomości w momencie w którym coś nie tak -dla mnie to szukanie sensacji -moje zdanie -wolno mi je mieć ;]
fora są i były -nigdy tego nie ukrywałam -ba sama wklejałam tu linki…
przez długi długi czas funkcjonowałam na 2…i było fajnie…
byłam chociaż VI zmiana nie była nasza -byłam bo to było ważne dla ludzi którzy stali się ważni dla mnie…
-sama zdecydowałam,że 1 grzybek w barszczu wystarczy ;]
ale nie mam zamiaru ukrywać się przed żadną z ‘frix-owych’ dziewczyn -baaa one doskonale wiedzą,że mogą pukać

jak siedzę tu gdzie siedzę -nie rozumiem po co te żale -bezustanne wylewanie sobie pomyj, wyciąganie jakichś zaszłości…
“szczęśliwy człowiek nie ma czasu na wnikanie w życie innych ludzi”
i tej wersji będę się trzymać :]

jeszcze jedna sprawa -kiedy na forum była cisza cieszyłam się jak głupia,że wszyscy działają :] bo najgorsze zajęcie to brak zajęcia :]

nie moja wina,że jestem jakimś wypaczonym egzemplarzem egzystencjalnym* – przechodzę w tryb działania pomijając fazę ‘jest mi źle’ no i co ja na to poradzę?!

apropos barszczu…dziś bladym świtem obudził mnie sms…
’słonko świeci, ptaszek kwili…czas na barszczyk ’
-no to ja się pytam -on jest na misji czy na wczasach?;>
bo nawet za moim mazurskim oknem tylko słonko i sokoły…
barszczyku nie serwują :]

*skąd ja o tej porze takie słowa wytrzasnęłam?;>

ojej,ależ to ja sobie wczoraj popisałam(za silnie te leki uspokajają,hi,hi).Mój też miał do mnie jakieś pretensje,że mówię od rzeczy.Rano wszystko widzę w innych barwach….
Kurczę,dziewczyny,nie chciałam nikogo urazić………….
malites,nie dostałam nic na gg,naprawdę………………
—————————————————————–
emocje,to zły doradca,już tak niedużo zostało.Mam nadzieję,że jakos się ”wyprostuję” do powrotu Mojego
——————————————————————A dziś duuuużo pracy,robię torcik na ostatnie ,oczekiwane urodzinki mojego dzieciaczka.Pamiętam jak 3 miesiące temu nie mogłam się doczekac,kiedy to nastąpi?A to już……………..
Pozdrawiam………..

Hej hej mazusrkie sokoły, Wy szukacie grzybków w barszczu a ja tu tęsknie !

No ! ; ))

Hej siódemeczki
co to sie dzieje emocje was dopadają i to takie nie bardzo fajne, ja się ciesze bo ile bym dni czekac nie musiala to doczekam się mojego kochanie w domu, a czas leci szybko i niedlugo otworzą się drzwi i stanie w nich mój K- radość oczywiście że jest i to cholera jaka wielka :):):) ale też zastanawiam się jak on odnajdzie się w spokojnym i bezpiecznym mieszkanku- które nadal nie jest pomalowane :)
Milego oczekiwania – bo i czekanie moze być przyjemne

Witam, z moimi emocjami wszystko OK. Dzień leci za dniem i to w tempie takim, że ostatnio zastanawiałam się czy to poniedziałek, czy już piątek. Doba według mnie mogłaby być 5 razy dłuższa, mogłabym się wtedy wyspać hahaha. Do przylotu ślubnego jeszcze trochę wody upłynie, ale już się cieszę na samą myśl o tym. Zazdroszczę wszystkim, które wcześniej ode mnie powitają swoich piaskowych. Jak tam rezerwacja w SPA?

witam wtorkowo i niestety nie radosnie, nie takich wiadomości spodziewalismy się na koniec VII zmiany, radosne oczekiwanie zmieniło się w smutny poczatek tygodnia.