Lyanka a jak twój mąż ma na imię może się znają? Mój ma na imię Irek

też się dobijam, mój się nie odzywał od niedzieli, no ale niestety muszę myśleć o sobie i o naszej dzidzi, przynajmniej wróci przed moim porodem, ale i tak już nie mogę się doczekać powrotu niech to szybko mija….

A z jakiej jednostki jest twój brat?

Nie martw się agac18. Wiesz, oni tam nie mają zbyt dużo czasu i możliwości żeby się z nami kontaktować. Na pewno wszystko jest dobrze, głowa do góry!!!

Moje kochanie napisało do mnie wczora wieczorem SKSka. Generalnie nie pisze jak tam jest… napisał tylko, że mieli szalony dzień i pobieranie sprzętu. No i tam jest 2,5h różniczy w czasie. I niestety nie mają tam internetu
Ale damy radę dziwczyny, nie Dziękuję wam wszystkim za to, że jesteście… Przecież każda z nas wie, że będzie dobrze, bo inaczej nie może być. Ale każda z nas, tak jak i nasi żołnierze… potrzebuje wsparcia.

Trzymajmy się razem.

Pozdrawiam was serdecznie…

Cóż za cisza na naszym forum, odezwijcie się drogie Panie, co tam u Was ciekawego się dzieje i co tam u naszych chłopaków.
Przynajmniej my rozmawiajmy bo kto nas lepiej zrozumie. Ja mam od tygodnia ściśnięty żołądek i gardło i spać nie mogę, ale przed moim mężem trzymam fason, bo nie mogę mu pokazać że jest mi ciężko. Wzięłam się ostro do roboty, zaczęłam dzisiaj budowę szamba na naszej działce, a jak jutro zamontują szambo, to coś jeszcze sobie wymyślę,może jakieś równanie terenu po wykopach. Poza tym mamy pięcioletnią córcię i ona tez zajmuje mi dużo czasu, no i praca zawodowa. Ale i tak nie daję rady psychicznie, a powiem Wam,że nie mam z kim tak szczerze porozmawiać.

mój mąż też jest w giro. Lyanka jeżeli pytasz jak tam jest to dostałam właśnie rozległy opis heheh: jest gorąco ale są drzewa, łażą sobie afgancy a talibowie na szczęście jeszcze nie strzelają. wiem tyle:) nie martw się- to też moja pierwsza misja, bardzo się boję, trochę płaczę, ale damy rade! nie mozemy im tego zrobić i sie rozklejać. piszcie dziewczyny na gg 12495446. wspierajmy sie buziaki

Dzięki ci maja za wiadomość. W naszym przypadku liczy się każda informacja Ja też dostaję 1-2 SMSki dziennie… Pozdrawiam serdecznie

Cześć Drogie Panie, ja wiem że są jeszcze nadal w Bagram, że tam jest spokój i że się bardzo nudzą. To moja druga misja, pierwsza to Bośnia i tez było bardzo ciężko ale teraz to jest kosmicznie ciężko i nie wiem jak to przeżyć żeby nie oszaleć. Poza tym wszyscy wiedzą, że mój mąż wyjechał i mieliśmy włamanie na działce, na szczęście chyba nic nie zginęło ale poniszczyli nam drzwi, więc same widzicie, że lekko nie mam, ale na razie nie powiem mężowi bo będzie się strasznie martwił a to teraz mu nie jest potrzebne. dzięki, że jesteście tu razem, i że możemy wymieniać wiadomości z Afganu. Pozdrawiam.

Agnieszka bardzo ci współczuję, widzę że zajmujesz się wszystkim aby nie myśleć, mnie też niedługo czeka remont całego mieszkania. Niestety trzeba czymś się zająć żeby nie zwariować. Moja to jest już trzecia misja, wcześniej jak był to wiadomo człowiek się martwił, niepotrzebnie bo tam było w zupełności bezpiecznie a tu o wiele gorzej… Niestety ja nie potrafię ukryć swojego smutku i tęsknoty więc jak dzwoni czy pisze to strasznie płacze, ale mam nadzieję że będzie dobrze bo musi… Pozdrawiam Was wszystkie

Hej Dziewczyny! właśnie dołączyłam do Was! Mój chłopak też wyleciał z Rzeszowa 31 kwietnia ok 17stej. czy którejś z Was jest chłopak z jednostki ze Szczecina? mój teraz jest w Bagram. i czekają kiedy na Giro wylądują bo tam ponoć ma być;/ ale nic nie wiadomo na 100%! ;( martwię się też bo to nasza PIERWSZA misja!:( pozdrawiam wszystkie misjonowiczki.

Witam wszystkie kobietki Dziewczyny, jest ciężko…każda z nas bardzo przeżywa rozłąkę i każda na pewno bardzo martwi się o swego ukochanego. Ale damy radę… jak już pisałam – jesteśmy kobietami żołnierzy i musimy być tak samo dzielni jak oni. Wiem, nie jest łatwo bo sama codziennie ocieram łzy z oczu. Ale musimy się trzymać i wspierać nawzajem Damy radę.
Gorąco was pozdrawiam…

Agnieszko mój chłopak też wyleciał 31 z Rzeszowa, ale jest z Mińska Mazowieckiego.

Czy samotne życie może być fascynujące? To zależy tylko od ciebie. Samotność jest stanem duszy – bycie z drugim człowiekiem wcale nie daje ci gwarancji, że jej unikniesz.

Niejedna z nas marzy o księciu z bajki, o mężczyźnie, przy którym znikną troski, a życie stanie się lekkie jak piórko. Tak było z Ewą. Wychowana w rodzinie z zasadami, w której dzieciom stawiano surowe wymagania, zawsze podporządkowana czyjejś woli – czekała na swojego rycerza. – Byłam romantyczką – mówi Ewa, atrakcyjna 56-latka. – Nie wyobrażałam sobie życia w pojedynkę, ale ponieważ nikt nie spełniał moich oczekiwań, zrywałam każdą znajomość. Za to kiedy pojawił się ten wyśniony, poddałam się bezwarunkowo.

Po 25 latach małżeństwa ideał odszedł… do młodszej. Ewa zażądała rozwodu. Została sama, bo dorosłe dzieci już dawno wyprowadziły się z domu. – W pierwszej chwili poczułam ulgę, że ta fikcja wreszcie się skończyła, ale później było strasznie. Wpadłam w depresję, szukałam w sobie winy, przepełniała mnie gorycz z powodu zawiedzionych oczekiwań. Wcześniej gloryfikowałam męża i robiłam wszystko, żeby zasłużyć na jego miłość. Zrezygnowałam z marzeń i poświęciłam się prowadzeniu domu, by on mógł robić karierę. I nagle mój świat się zawalił. Zdałam sobie sprawę, że nawet nie wiem, kim jestem – opowiada Ewa.

Lekarstwem okazały się książki psychologiczne. Pomogły jej zajrzeć w głąb siebie i znaleźć odpowiedź na wiele pytań. Powoli wychodziła z dołka. Założyła niewielką firmę, zapisała się na wymarzone studia, zaczęła uprawiać sport, znalazła nowych znajomych. Odkąd wyszła z domu i otworzyła się na świat, jej życie nabrało kolorów.

– Wiele moich problemów wynikało z niskiej samooceny. Gdy zaczęłam ze sobą rozmawiać, zastanawiać się nad tym, czego chcę, stałam się silniejsza i odzyskałam spokój – mówi Ewa. Jest sama od 4 lat i dobrze się czuje ze swoją samotnością. Kiedy na horyzoncie pojawia się mężczyzna, Ewa pozwala sobie najwyżej na flirt. – Jeśli ktoś kiedyś da się wpasować w moje życie, to fajnie, a jeżeli nie, to też będzie dobrze – zapewnia. – Kobiety często z leku przed samotnością wchodzą zbyt szybko w nowe związki. Ja bardziej boje się tego, że jakiś facet znów będzie mnie chciał ustawić w miejscu, które dla mnie wyznaczy.

– Potrzebowałam wielu lat na to, żeby wyjść z roli ofiary i odkryć, że wcale nie potrzebuję męskiego ramienia. Teraz wszelki przymus budzi mój opór. Lubię siebie taką, jaką teraz jestem. Tamta – bezsilna, bezwolna, zahukana kobieta – odeszła w zapomnienie. Odzyskałam siebie, a to ogromna wartość!
Ta historia z pewnością pasuje do wielu obecnych tu kobiet.
Jesteśmy przede wszystkim silne i wiemy co jesteśmy warte.
Tego będziemy się trzymały!
Pozdrawiam