Sabinko, jasne że tak:-)

Dziewczyny czytam Wasze posty i muszę przyznać, że sama świadomość, iż jesteśmy w tej samej sytuacji czekamy i tęsknimy – bardzo mi pomaga. Bo tak naprawdę nie można liczyć na zrozumienie osób, które same nie doświadczają tych uczuć. Wiadomo, że samą rozłąkę można przetrwać, w dzisiejszych czasach związki na odległość są pewnego rodzaju standardem. Najgorsze jest jednak to, że nasi żołnierze nie wyjechali do pracy do jakiegoś ”spokojnego” kraju, lecz na wojnę. Dlatego tak ważnym jest okazywane przez Was wsparcie i wiara, że wszystko będzie dobrze i za 6 miesięcy każdy z nich wróci cały i zdrowy do żon, narzeczonych i rodzin.
W sumie to miało być takie krótkie, aczkolwiek trochę chaotyczne podziękowanie. Pozdrawiam;-}}

Dzisiaj po 6 dniach dostałam wiadomosc od mojego narzeczonego(baza Worrior) :*
Dziewczyny jezeli nie macie zadnych wiadomosci od swych żolnierzy nie denerwujcie sie. u nich jest wszystko w porzadku tylko maja problem z netem , poniewaz maja dostep do neta tylko w kafejkach a komputerow na ilosc zolnierzy jest naprawde mala.
Milego dnia. Trzymajcie sie cieplutko

Po kilku dniach ciszy, jak przychodzi wiadomość, to jest ulga niesamowita. Oby przychodziły jak najczęściej i tylko same dobre:-)

Kochana, nie przepraszaj – jak to dobra zazdrośc to OK:-)

tylko mnie trafia bo jeszcze trzy dni czekania…

Sbinko, dasz rade, za 6 miesiecy bedziesz na forum i bedziemy obie pocieszaly dziewczyny ktorych mezowie beda zmienialy naszych zołnierzy. Taki mamy los , zona zołnierza czasi musi poczekac… wiec musimy poczekac wiec damy rade, zobaczysz ze wytrzymasz, dasz rade

jasny gwint – jeszcze napisz że na wspólnej mieszkasz…to już wogóle się zapluje w brodę na śmierc!

paulina doskonale Cie rozumiem, to miały być pierwsze nasze wspólne święta. Ale niestety spędzimy je tyle km od siebie. Dla mnie w tym roku nie będzie świąt. ale jakoś trzeba żyć i czekać na ich powrót – a to będzie najwieksze święto:)

Witam te święta też będą dla mnie bardzo trudne ale pociesza mnie fakt że mam córeczkę która mnie pociesza i jest ze mną a mój mąż dosyć że daleko to jeszcze sam bez nas ale przeżyjemy to tylko pare dni, musimy drogie panie być silne ,też bardzo przeżywam ten wyjazd ale nie mogę się załamać muszę być silna dla niego i córeczki pozdrawiam i życzę miłego dnia.

Masz racje Paulina , musimy ich wspierać a nie użalać sie nad sobą. Niech będą z nas dumni jakie dzielne mają żonki czy dziewczyny:))

Paulina , gdzie jest Twój żołnierz? jesli moge zapytać?

wrocil juz nie jest

Aniu, mój sam mi to w smsie napisał, ale dopiero jak do Manas dotarł, bo wcześniej nie wiedział:)

pozdrowionka