Witam w tym roku kończę liceum, jak to zwykle bywa Maturą .
Ale nie o tym mowa.

Moim marzeniem jest służba w wojsku, jej plany snuły się w mojej głowie od małego. Zawsze chciałem służyć, wyjechać do Afghanistanu, przeżyć, poczuć tamten klimat. No ale… jestem również rekonstruktorem, na tegorocznej Operacji południe, spotkałem naszych wojaków którzy ostro odmawiali mi zawód żołnierza. Nie będę cytował i opisywał jak bardzo byli zażenowanie obecną sytuacją w wojsku. Dostałem jeszcze jedną ciekawą informację, a mianowicie że do wojska już się nie dostanę, nawet jak by to była pasja mojego życia i nawet jakbym bardzo chciał. Teraz nie da rady.

Wytłumaczy mi ktoś czemu tak mówili, o co dokładnie chodziło ?

Pozdrawiam.

Ja od siebie dodam iż skieruj swoje kroki do WKU w swoim miejscu zamieszkania i tam ci udzielą informacji co dalej z twoimi planami.

Cytuję MaciejK: ///spotkałem naszych wojaków którzy ostro odmawiali mi zawód żołnierza. Nie będę cytował i opisywał jak bardzo byli zażenowanie obecną sytuacją w wojsku///
******************************************************
Jak masz naprawdę poważny zamiar ( i przemyślany) – staraj się jednak. Można wcześniej rozmawiać z zaprzjaźnionymi szeregowcami, podoficerami, oficerami ( może i generałomi )), ale to nic nie pomoże. Samemu trzeba się przekonać na własnej pupci jak to jest. Zawsze można zrezygnować. Nie będzie to czas stracony. Szczególnie jeśli wcześniej zdobędziemy zawód w cywilu – lub w wojsku – nadający się do cywila.
Jak to było w latach 60 tych ub. wieku – krótki cytat z powieści ”Trepy”. Dwoje adeptów na oficerów pojawia się pod uczelnią wojskową.
Uwaga – jedziemy z koksem (wojskowym):
Zataczający się na szynach tramwaj, zatrzymał się ze zgrzytem żelastwa.
Tramwajarz widząc ich pytające spojrzenia, rzucił im znad wyślizganych, wypolerowanych do błysku dłońmi, wajch:
– to już tutaj!
Wysiadając kątem oka zauważył, że motorniczy przygląda się im, jak pośpiesznie wyłażą przednim wyjściem.
Było w tym spojrzeniu trochę zamyślenia, trochę wyrozumiałej obojętności. Musiał wielokrotnie widzieć takich jak on i jego kolega, stąd na chwilę oderwał się myślami od znanych na pamięć torów i wraz z łoskotem zamykanych drzwi – zapomniał o nich.
Znaleźli się na wybrukowanej stalowym bazaltem ulicy – ułożonym starannie w łukowate wzory, na wprost dobrze utrzymanego ogrodzenia z siatki w ramach.
Górą biegły rzędy kolczastych drutów, pochylone w stronę stojących za trawnikiem poniemieckich, pruskich budynków koszarowych.
Były to wysokie, dwupiętrowe, ciężkie i solidne, prostokątne budynki z czerwonej cegły, przykryte stromymi dachami z czerwonej dachówki, którą czas zabarwił na brunatno.
W zasięgu wzroku nie zauważyli żadnej bramy.
Na trawniku za ogrodzeniem, leżało trzech szeregowców w polowych mundurach, oddających się słodkiej bezczynności.
Jeden z nich ze znudzeniem żuł źdźbło trawy i to on pierwszy zareagował na ich pytanie o wejście:
Spieprzajcie stąd póki czas!
Jego dwóch kompanów gestami rąk i energicznym potrząsaniem głowami przychylało się do jego rady…
Pokazali jednak kierunek i dali im spokój, widząc ich determinację i spłoszone spojrzenia.