Cass: mierzył w XI, już prawie spakowany był. Ale skończyło się tak, że młody spadomiś a mój szwagier sam pojechał, biedaczyna. Nam została misja wspierania mojej prawie bratowej. A czy na XIV się załapie? Któż to wie… Na pewno na XIII już nie da rady, choć teraz żałuje, bo szkółka znowu mieni się fatamorganą…
Na razie walczy intensywnie na foncie przeskoczenia korpusu, bo czas Mu się kończy. Już za chwilkę 10ty roczek takiej walki z wiatrakami się zacznie. A jeśli się w końcu uda, to może do Szczecina zawitamy? Choć zeszłej zimy w Bielsku się zakochał, a i mnie się tam podoba. Ale do Szczecina mnie ciągnie od pierwszego kontraktu… Już tak palcem po mapie większość jednostek w kraju zwiedziliśmy Ech, marzenia. Każdy jakieś musi mieć, bo inaczej po cóż żyć? No i się rozpisałam, jakbym co najmniej maturę zdawała :]
Zmykam na odkurzaczu polatać, bo mała misja cotygodniowa dobiega końca i strudzony Żołnierz w pielesze domowe za parę godzin zawita. A ja się tak w hrubieszowskie strzelanie na moim poligonie zasłuchałam, że nie zauważyłam jak mi przy okazji kurz podskakuje przy co cięższym kalibrze. Skarb, nie żona
Pozdrawiam jeszcze raz i zmykam

ok poszperamy poszperamy i sie znajdzie (cichy zgadnij co jet na talerzu?)

SADE – BRING ME HOME (SOLDIER OF LOVE).

Ziemia jest pełna połamanych kamieni
Ostatni liść spadł
Nie mam dokąd się już zwrócić
Nie wschód, nie zachód, północ czy południe
I wszystko to co przede mną
I wszystko co wiem
Nie wiem nic
Więc zaprowadź/zanieś mnie do domu

Połóż mnie na talerzu, pełnym płatków i ognia
i wyślij w morze
skieruj mój rozwścieczony miecz przeciw mojemu sercu
I puść mnie wolno
Świt wstrzymuje ciężar nocy
Słyszałam niespokojne westchnienia i kłamstwa kochanków
strumyk, plażę, i zajrzałam w oczy diabła
Więc zaprowadź/zanieś mnie do domu

Płakałam nad istnieniami, które utraciłam
Jak dziecko w potrzebie miłości
Byłam tak blisko a zarazem tak daleko od Boga
Moje łzy płyną jak łzy dziecka w potrzebie miłości
Wypłakałam łzy
więc pozwól, niech przypływ mnie porwie
Nie będe sie zmagać, wypłakałam łzy

Mały krok jaki potrzebuję zrobić jest górą
Rozciagający się jak leniwy pies
Wyślij mnie na rzeź
Połóż mnie na torach kolejowych

Jestem tak daleko od Boga

Moje łzy płyną jak łzy dziecka potrzebującego miłości
Wypłakałam łzy
wiec stwórz ognisko
rozpal płomień
zaprowadź/zanieś mnie do domu

Nie tylko w wojsku mieszają, mój pion też uzależniony od fochów panów z Wiejskiej. Wiem, może nie ma porównania, bo ja nie strzelam z niczego, najwyżej focha, hehehe, ale taka jest prawda. Nakłady się zmniejsza, mało tego napuszcza się grupy zawodowe na siebie, bo jak słyszysz, nie dostaniecie, bo kasa poszła na Afganistan, to Cię skręca z lekka.
Polska to po prostu dziwny kraj, kto u żłobu ten korzysta, a po nim choćby potop…
Takie małe polskie piekiełko, a my wciąż tu jeszcze żyjemy

Mieszać trzeba i szprotki gonić by tłuszczem nie obrosły…
Dzisiaj jednak martwię się o Ciebie.
Masz zły dzień… jakbym czytała “Strange Case of Dr J. and Mr H.”
Wiem, że przeżycia z misji na trwałe siedzą w podświadomości, ale… nie chciałabym byś znowu odszedł od nas na rok jak ostatnio?
Wyśpij się Cichy – sen rozwiązuje wiele problemów.
I wracaj z humorem – nie z traumą!
pozdrawiam serdecznie!

wielu nas tu wraca pozdrawiam Cię