Musimy zdać sobie sprawę z tego że oni już się tam zmieniają.
Frustrują się naszymi słowami o tym że nam tutaj cięzko dlatego że uważają że nikomu nie jest cięzej niż Im samym- z dala od domu od najbliższych non stop w pracy, na służbie w zagrożeniu ( stają się samolubni).
W wolnym czasie robią coś dla siebie by zapomnieć o tym co im się przydarzyło, by rozładować napięcie ( dbają o siebie na siłowni, ćwiczą, grają na komputerze w krwawe gry, oglądają brutalne filmy lub/i gołe laski).
Rozmawiają ze sobą jak jest u nich w domu, jak jest w związku, kto dominuje (i żaden się nie przyzna że jest przysłowiowym ”pantoflarzem” no gdzie? przy kolegach?) rozmyślają o tym i chcą być MĘSCY chcą DOMINOWAĆ!!! (wrócą i będą wcielać to w życie).
Są tam non stop ze sobą nawzajem… Tylko i wyłącznie FACECI MĘŻCZYŹNI (no dobra większość, bo wiemy że są tam też kobiety żołnierze)- każdy sie każdemy przechwala aby nikt przypadkiem nie nazwał go ”słabiakiem” bądź ”pantoflem”.

Wrócą i będą:
- chcieli nas zdominować ( w związkach gdzie dominuje kobieta)
- spędzali całe dnie na siłowni, grali w brutalne gry, oglądali krwawe filmy i będa mieli z tego radochę ( bo cięzko będzie się im odzwyczaić od tego co robili na misji przez pół roku)
- bardzo żadko będa pomagać w domu ( bo ”nie będę kurą domową” ”baba jest od opeikowania się domem” ”nie było mnie tyle czasu radziłaś sobie świetnie i po co to zmieniać?”)
- będą wychodzić z kolesiami na piwo, na miasto (”bo nikt mnie nie rozumie lepiej niż kumpel który przeżył to co ja”)
- bedą agresywni!!!
- będą padały przykre słowa: ” Nie było Cię tam!”; ”Ty nic nie rozumiesz”; ”nic o tym nie wiesz”; będa ironiczni;
-będą mało mówni ”nie moge Ci nic powiedziec i uszanuj moją decyzję”, ”nie ciągnij mnie za jezyk” itp
- będą chodzili wkurzemi i sfrustrowani, nie będą potrafili znaleźć sobie miejsca,
- ale z drugiej strony będa bardzo namiętni )

Trzeba to przetrwać ze zrozumieniem i dac im czas.. pozwalać im na to.. a to minie..
Potwierdzać ”tak kochanie nie było mnie tam, ale bardzo chciałam być tam przy tobie, lecz to bylo niemożiwe” , ”byłam tam z tobą sercem i duchem”

Cholercia na same wspomnienia aż cięzko mi się piszę…

dobra kończę..
Nie besztajcie mnie za bardzo pliss.. po prostu chciałabym abyście były tego świadome.. bo tak zdarzyć się może.. nie koniecznie musi..

cesi podobną postawę przyjmuje jak ty, najwyraźniej wcześniej robiłam źle, za dużo za często za słodko itd. powiedziałam sobie że ogranicze,chyba że będe widziała i czuła z jego rozmów że potrzebuje on tego więcej, ale zaczynam myśleć że facet po prostu nielubi lub nie umie rozmawiać o uczuciach choć wiadomo nie jet to regułą , ale agłupia trafnie to ujęłaś, choć mam nadzieje że nie będzie aż tak źle, mój zawsze był nerwus, a jak teraz mu to się nasili po misji to nie wiem czy przetrwamy mimo iż bardzo go kocham i ta misja wlaśnie mi to uświadomiła .

CzarnaMalpa jestem tego samego.zdania co Ty,choć nie oznacza to ze neguje wypowiedz Aglupy. Kazdy przypadek jest inny. Aa zolnierze sa na bojowce,na warsztatach,na stolowce.. Wiadomo trzeba brac pod uwage kazdy wariant ale nie wrzucajmy wszystkich do jednego wora… Mam nadzieje ze w przypadku Naszych Panow po powrocie wszystko wroci do normy:)

ja tez uważam że należy się przygotować na to iż już nie będzie tak jak przed wyjazdem naszych żołnierzy, u jednych będzie lepiej a u innych niestety gorzej.

oby… cesii

Część Dziewczyny,
niestety Aglupa ma rację. To już moja trzecia misja, więc wiem coś o tym. To co tam się dzieje, to jest ich “wielka tajemnica”. Stres nagromadzony przez te parę miesięcy będzie objawiał się w większym lub mniejszym natężeniu i będzie przybierał różne formy. Po pierwszej misji mój mąż wrócił bardzo wystraszony. Każde stuknięcie zrywało na równe nogi. Po drugiej misji wrócił do domu kawaler. Jak nie pokazałam palce co ma zrobić, to nie brał się do pomocy w domu. W przedbiegach przegrywałam z kolegami i alkoholem. Morze łez wylałam i tysiące próśb wypowiedziałam. Jakoś to się później poukładało ale nie jest to już tak jak z przed czasów misji. Mam nadzieję, że Wasi panowie dadzą radę i będą dla Was najlepszymi mężczyznami na świecie.

Niestety, kiedy pojawiają się na świecie dzieciaki, to nie tak łatwo jest podjąć pewne decyzje. Z drugiej strony, jak się kocha swoją drugą połowę to podejmuje się walkę.

Jest tu taki wątek odrębny gdzie podany jest adres na Wawe gdzie niby można wysłać paczkę czy list. niestety jakis czas temu wyslalam na ten adtes paczke do mojego Zielonka i niestety dostałam ja z adnotacją że nie wysylaja paczek do PKW jestem trochę tym zdziwiona ponieważ ten adres wskazany jest tez w Ich bazie.

Ale nie było ogloszenia o wysyłaniu paczek. Musisz na taka informacje poczekac ktora niedługo juz będzie

storczykw

Jak ja sobie z tym poradziłam? Sama nie wiem. Napewno nauczyłam się mieć dużo cierpliwości. Bo czas wszystko uspokaja. Było mi też troszkę łatwiej ponieważ wtedy studiowałam.- z wykształcenia jestem terapeutą małżeńskim i rodzinnym. Teorie zamieniałam w praktykę w domu. Napewno dużo też pomogła mi moja własna terapia, którą musiałam przejść. Tam dopiero dowiedziałam się tego wszystkiego co we mnie siedzi, tego o co mi chodzi, co mnie boli itd.
Odkryłam prawdę o sobie i o tym jaki błąd popełniłam kiedy mój kochany mąż był na misji.
Dlatego się dziele tym z Wami- abyście nie popełniły tego błędu-trzy lata trwała praca nad naszym małżeństwem by było lepiej niż przed ślubem. A już siedzieliśmy w takim dole że blisko było rozstania. ale podjeliśmy walkę. Walkę o Nas. O Nasze szczęscie i sie udało. Niestey nadeszła kolejna misja!
Ale teraz już wiem czego nie mogę zrobić by nie popaśc w tą pułapkę.
O czym mówię?
O idealizowaniu swoich mężów, chłopaków, narzeczonych.
Gdy są daleko, niestety idealizujemy ich. Wspominamy jacy byli zanim wyjechali. Na tym opierała się moja pierwsza misja. czekałam na swojego idealnego męża, pełnego czułości, namiętności, serdeczności. Wrócił i taki nie był… A ja zastanawiałam się czy to ten sam człowiek z którym pisałam, rozmawiałam te pół roku? Napewno nie ten z którym brałam ślub bo zmienił się strasznie..
i rozczarowanie….

Ale na całe szczęscie zakochalismy się w sobie Raz jeszcze ))

————-
Dziewczyny ja nie wrzucam wszystkich do jednego wora. NIE! Ale wiem że zmienią się napewno. Jedni na lepsze- staną się bardziej czuli i kochani, docenią to co mają i na czym im tak naprawdę zależy (na rodzinie) a niektózy niestety na gorsze..

Jedno jest pewne- MISJA TO CHOLERNIE CIĘŻKI EGZAMIN DLA ZWIĄZKU- KAŻDEGO bez wyjątku.

————-
Buziaki :*

aglupa, AMEN!!! ja tez uwazam ze misja to egzamin dla KAZDEGO związku nawet najbardziej udanego… te 6-7 czy 8 miesięcy to czas w którym absolutnie wszystko moze sie zdarzyc… to szmat czasu, i jak wiadomo rózne przypadki chodzą po ludziach. cos sie moze wypalic w nas , w nich, nagle okaze sie ze potrafimy zyc bez siebie i doskonale sobie radzic więc po co nam partner? ja nie mówie ze tak jest u kazdego, ale ktos kto nie miał przed misją najlepszych relacji z partnerem, bądź zastanawiał sie choc przez chwile nad sensem związku , moze okazac sie ze dojdzie to wyzej wymienionych wniosków. ba, nawet szczesliwe zwiazki bywało ze sie rozpadały po misjach… trzeba robic wszystko aby stało sie inaczej, aby zalezalo oby stronom na tym by byc razem po powrocie. by chciec przetrwac ten czas rozłaki też RAZEM… kazda zmiana zachowania u faceta zawsze przez nas jest zle odbierana, a przeciez nie kazda zmiana nawet pozornie w naszych oczach zła jest zla sama w sobie… moze to ich sposób na to by zmagac sie ze stresem ktory ich spotyka, moze ”obrosnąc pancerzem twardzości i obojetności” to jedyne wyjscie by nie zwariowac /????? nie wiem moze którejs to pomoze zrozumiec zachowanie swojego zielonego TAM!

Dzięki dziewczyny za informacje, szkoda że wcześniej takiej nie uzyskałam w jednostce, tam nawet nie wiedzą czy i jak można wysłać list. Żenada.