Aglupa i Ewinek, teraz zgadzam się z Wami w pełni!
Ciężkie zadanie przed nami… Oby wszystko skończyło się pomyślnie!

czekam na randkę ale chyba już dziś poszedł spać Mój Zielony, miał mieć dziś dużo pracy , tak mi go szkoda cały tydzień … może jutro porandkujemy
Kurcze wiecie że ciężko dostać ten karton aż się wkurzyłam ! jak nie dostanę to chyba sama sklecę z jakiegoś dużego mniejszy o wymiarach typu E

Witam wieczorkiem. To jest prawda co piszecie. Póki co nie chc eo tym myśleć, bo już wogóle zwarjuję.
Jakoś dziś minął ten dzizeń, pisałam z moim zielonym, pisaliśmy normalnie, jakby nic sie nie stało, ale uznałam, że to chyba najlepsze rozwiązanie dla nas, abyśmy nie pokłócili się tak nieodwracalnie, bo strasznie się bałam, że dojdzie do tego, że będzie bardzo źle. Teraz powiedzmy jest ok….wpierdziel mu spuszcze jak wróci a póki co niech pracuje i na pat**lach myśli tylko o pracy i niech się nie martwi o nasze relacje

Dobry wieczór.
O trudnym temacie dotyczącym rozstania i powrotu, zmian na lepsze i na gorsze napisano na Forum wiele słów.
W Archiwum Blogu można znależć setki pouczających postów.
Dodam tylko, że warto przemyśleć doświadczenia Aglupy!
Mimo, że teoretycznie nie ma wzorca.
Każde małżeństwo jest inne… w wielu wymiarach.
I wielu, zapewne większość powracających, dochodzi “do siebie” po pewnym czasie.
Harmonii sprzyja uczucie o ile jest silne u jednej i drugiej strony.
Niestety, ziemia piekielna zmienia ludzi a dodatkowo przyciąga ich ponownie do siebie.
Co wcale nie wyklucza szczęśliwych przypadków, gdy kolejny np. piąty czy szósty pobyt na misji cementuje zwiazek.
Bo zwykle też spoiwem bywa CEL w życiu, do którego osiągniecia dążą wytrwale mąż i żona.
A na marginesie: “mężczyzna jest panem domu, lecz w domu winna panować kobieta.”!
A kobieta?
Kobieta potrzebuje w radości i rozpaczy, wewnątrz i zewnątrz, w każdej sytuacji – lustra!
Ad rem – dla przypomnienia problemu:

http://www.fronda.pl/blogi/amdg/reportaz-z-polskiej-misji-w-afganistanie,26971.html

http://www.sfora.pl/Tak-cierpia-zolnierze-po-powrocie-z-misji-a13216

http://www.wykop.pl/link/1148549/wielu-zolnierzy-po-misji-w-afganistanie-lub-iraku-traci-rodziny/

no i doczekalam się ach jak ja kocham te nasze randeczki spokój jak makiem zasial poszly przemyślec sobie wszystko dziewuszki nasze branoc

Aglupa dzieki za odpowiedz i za to ze dzielisz sie z nami swoimi przezyciami

dobranoc dziewczyki kolorowych

Hej dziewczyny.Wczoraj wieczorem randeczka z moim zielonym pisząc tak z nim spytalam go dlaczego w ogole sie nie usmiechnie,powiedzial ze mi nie jest do smiechu jak rakiety nad głową lecą.My tu mamy spokój,martwimy sie ale nie zdajemy sobie sprawy jak tam musi byc bardzo cieżko,Widzę jego zmęczenie i wyczerpanie psychiczne,ale jest silny.Przed wyjazdem nie byl zbytnio czuły,smiałam sie z niego że oziebły jest bardzo.Teraz,,teraz on czesciej pisze ze kocha,teskni.Nie powie do mnie po imieniu,jest zawsze KOCHANIE. Mam nadzieje ze po jego powrocie troszke sie zmieni na lepsze.Nawet juz wspomniał o slubie. Napisalam mu ze moze teraz oni-faceci na takiej misji dojda do wniosku co powinno byc najwazniejsze w ich zyciu.Rodzina i Miłosć,kobiety które na nich czekaja a nie tylko wojsko i wojna…Po pierwszej misji stracił smak,jadł potrawy ale nie czuł smaku,pamietał ich smak ale nie czuł.Po jakims czasie wrocilo wszystko do normy,Poprosilam go aby nie jadł za duzo pikantnych potraw bo znowu moze sie to powtorzyc..Stwierdzilam ze nie ma sie co za bardzo martwic jacy beda po powrocie,to jest próba dla kazdego związku i dla miłości.Taka misja pokaze nam czy na prawde kocha sie ta druga osobe czy nie…

andzik powielasz posty skasuj niepotrzebne

Pink masz rację, narzekanie to chyba nasza polska mentalnośc, ale powiem Ci, że chyba jak sobie ponarzekamy to nam sie wydaję, że zrobi nam się lepiej i problemy się rozwiążą, no ale niestety tak nie jest. Wiem, że niektore nasze zachowania w stosunku do naszych chłopcow sa nie namiejscu i powinnyśmy ugryść się w język, ale tak się poprostu nie da i czasami powiemy za dużo, a czasami za mało. No nam tez jest źle, tez potrzebujemy zrozumienia i wsparcia z ich strony. A jak nie dostaniemy na co czekałyśmy na gg, skeypie czy fb to się odgrywamy, mamy pretensje i wychodzą z tego konflikty, ale to jest życie i czasami nawet mimo najlepszyc chęci jest coś nie tak i zrobi się konflikt. Teraz chyba jesteśmy na tym etapie, żę wszystko nas drażni, każde zachowanie odbieramy nie tak jak powinnyśmy i tak jak piszesz a to mina zła, a to nie zapyta sie o cos tam, a nam w głowie odrazu buduję sie zdanie – On nas nie kocha już? Co się z nim dzije? Ale tak przynajmniej działa na mnie to rozstanie, teraz mam dni załamania. trzymalam sie od wyjazdu, robiłam dobrą mine za każdym razem, ale ostatnio nie dałam już rady. Ale wiem, że ten etap za pare dni minie i znowu będzie OK, ale za jakiś czas znowu będzie chwila załamania i tak w kółko az do przyjazdu.
Troche wyszło mi z tej wypowiedzi masło maślane tak mi się wydaje :P
——————————————————————————
właśnie zadzwonił mój zieony, tak miło się gadało, że już złośc i przeszła, mu też, obiecaliśmy sobie, że o takie cos już nie będziemy się kłocić i oby tak bylo. Kocham go tak bardzo mocno, aż mnie ściska w dołku, że go nie ma przy mnie

Tuta

Oczywiście.. lecz napisałam też że może tak się zdarzyć.. lecz nie musi.

Wydaje mi się, że troszkę za bardzo dałam się ponieść emocją przyznaję. Może za bardzo dosadnie przedstawiłam swoją historię, ale wydaję mi się, że lepiej wiedzieć o tym, że takie sytuację się zdarzają- prawda?
I naprawdę nie chciałam nikogo przestraszyć- jeżeli tak się stało to bardzo mocno przepraszam tego kogo uraziłam, bądź przestraszyłam.

Jedno jest pewne każdy się zmienia z czasem; szczególnie tak długim czasem. Dorastamy, dojrzewamy do pewnych decyzji. Stajemy się bardziej cierpliwi, opiekuńczy, ale czasami bardziej nerwowi. Normalna kolej rzeczy.
A moje słowa że nasi męzowie nie będą tacy jacy byli przed wylotem- nie miały być położone na tę negatywną stronę. Napisałam że mogą wrócić bardziej czuli, bardziej opiekuńczy; bardziej kochani. Mogą zrozumieć co się dla nich liczy najbardziej w życiu.
Medal ma dwie strony moje drogie.

Myśle, że nie ma co dalej ciągnąć tego tematu. Jest to temat trudny i nie wyczerpany.

I myślę, że przyjdzie jeszcze czas na nowy wątek pt. życie po misji )

Pozdrawiam i jeszcze raz z góry przepraszam Wszystkie ,które wystraszylam- nie miałam tego na myśli absolutnie.

Buziaki :*

tak czytajac od trzech tygodni blog..w koncu mam sile zeby dolaczyc do Was:) wiec witam:P

Witj w naszych zielono piaskowych szeregach