no może, w każdym razie jakis taki płatny kanał.
http://www.misjaafganistan.pl/
właśnie weszlam zobaczyć co to i trafiłam na relacje żołnierzy którzy już byli w Afganistanie…. teraz kiedy nasi tam są ciężko sie tego słucha, bardzo ciężko….

Słaby bo nie kręcony w AFG i tak jak już Anisia wcześniej pisała grają aktorzy ze znanych nam seriali…więc lipa

Hej Dziewczyny…

Ja dziś miałam dzień wolny od pracy i próbowałam jakoś myśli zająć czymś innym byleby nie myśleć o ich ”pracy”… ale jakoś mi to nie do końca wychodziło…nie dość, że noc nie przespana, to jeszcze dzień nerwowy… :/

Anisia tak jak kiedyś napisałaś, że jakoś taki człowiek spokojniejszy jak wie, że Zieloni ’pracują’ sobie w bazie a nie poza nią… i tak mój Kochany Zielony wycieczkował się a ja nie mogłam usiedzieć w miejscu dopóki nie miałam od niego żadnego kontaktu…na samą myśl ręce mi się jeszcze trzęsą i serce wali jak szalone Tak sobie dziś myślałam ile nerwów Nas wszystkie to kosztuje i ile zdrowia…to zaraz sobie mówiłam…Boże My to tak przeżywamy, a co dopiero Oni…jaki to jest ogromny stres i odpowiedzialność… normalnie szok

Jak Mój wyleciał to też od razu w necie szperałam i zdjęć szukałam… i jak znalazłam jak sobie siedzi w samolocie to tak mi ciepło na serduszku się zrobiło…ale jak oglądam teraz te wszystkie zdjęcia to beczę jak bóbr (dobrze, że nikogo w domu nie ma…)

A odnośnie tych pozostawionych sobie rzeczy Zielonych chłopaków to chyba każda z Nas ma takie albo podobne zboczenie a to koszulka pachnąca perfumami, a to jakaś maskotka lub jeszcze co innego… nie wiem czy to normalne no ale cóż nie jestem sama

oglądam i oglądam i czytam, aż mnie głowa zaczęła boleć.cóż mi pozostało, zaczynam obliczanie od dnia dzisiejszego
będe bazować na informacjach przekazanych z pierwszej ręki czyli od mojego męża.

powiem wam,że na dzisiejszym pożegnaniu, zaobserwowałam, że jest mnustwo żołnierzy którzy po raz kolejny wylatują, tak jakby to była codzienność, stały obok mnie kobiety które nawet łzy nie uroniły stojąc tam i twierdząc że nie pierwszy i nie ostatni razu tu stoją, i że to nic takiego,szkoda łez ciary mnie przeszły po plecach, ja tam na tarasie widokowym wyłam jak bóbr, może jestem inna ale to było straszne przeżycie dla mnie,choć jak zobaczyłam mojego męża w mundurze jak salutował, maszerował itd to po prostu byłam dumna z niego ale serducho strasznie zabolało, także słowa generała mnie wzruszyły!!!

wieczór:)

moncia

Do wszystkiego można sie przyzwyczaić nawet do wylotów męża i tej pustki.Ale mimo to strach i tak towarzyszy lecz jest on juz inny niz za pierwszym nieznanym wylotem.Na wiele sytuacji patrzymy z dystansem,wiemy czego możemy sie spodziewać,jak to wygląda i jest w nas większe opanowanie.

tłumienie swych uczuć w sobie to moim zdaniem nie jest dobry sposób na zdrową atmosferę,choć zazdroszczę weteranką tego dystansu i wiedzy na temat misji, wyjazdów, i całego doświadczenia jakie zdobyłyście oczekując na swe drugie połówki

moncia

Ale kto mówi o tłumieniu uczuć?Mamy kryzysy,płaczemy wiec nie tłumimy uczuc tylko inaczej podchodzimy do strachu,leku,samotności.Ale wiemy tez jak sobie radzić aby strach nas nie ograniczał bo byśmy zgłupiały.Nie mozna sie jemu poddac bo sie przegra.
Dla tego i wy musicie sie tez nauczyć jak sobie radzić z tym wszystkim i dla tego tu sie spotykacie a to jest bardzo duży krok bo na swój sposób odganiacie zle myślenie.

Im mniej sie myśli tym jest sie zdrowszym-to takie zmianowe powiedzenie:)

chciałabym jak najmniej myśleć o tym wszystkim, ale na razie jest to nie możliwe, w moim przypadku po prostu jest za wiele niewiadomych, za dużo strachu i lęku,za dużo znaków zapytania, ?????????????????????????????????????????????????????????????
dobrze że można z wami popisać z osobami które przeżywają to samo co ja, bo powiem wam szczerze że unikam kontaktu z osobami z zewnątrz, nie wytrzymuje tych ciągłych pytań , one po prostu nie zdają sobie z niczego sprawy .

moncia to że mamy za sobą już jedna misje wcale nie powoduje że do czego kolwiek podchodze z dystansem albo że jestem odporniejsza owszem wiem że może być np. długa przerwa w kontaktowaniu i że to normalne. Ale poznałam też opowieści mojego męża z poprzedniej misji i teraz wiem jak to wyglada, to nie daje mi spokoju. Na poprzedniej misji nie miałam tej wiedzy i nerwy były o wiele mniejsze.Jedyny plus to świadomość pewnych rzeczy technicznych typu wysyłanie paczek, kontakt, rotacje itp.

A to że niektóre babki nie rusza to że mąż/chłopak wyjeżdza na misje to dla mnie dziwne. Bo jak kogoś naprawde kochasz to żegnając sie zapłaczesz bo serce Ci pęka….

anisia właśnie dlatego mnie to przeraziło, tak jakby przyszły żegnać ich całkiem obce osoby.

fanka szefa liczymy na Twoje wsparcie i chłodna ocene sytuacji w końcu masz juz spore doswiadczenie w ”rzucaniu kaloszami”
Trzymanie kciuków warto zacząć bo niektore z nas swoje połowy pożegnały nawet cztery tygodnie temu.

witam kobitki
trzymam za Was kciuki!! przed Wami ciezki okres ale jak Fanka napisala w kupie sila
a jak bedzie trzeba to i ja rzuce jakimś kaloszem
pozdrowionka