No moj też angażuje pół kuchni do kanapki raz mi nawet obiad zrobił bo mój nie umie gotować, przynajmniej tak twierdzi, ale obiad był pychota A samochód na błysk, to ja zawsze jobki dostaje za bałaganienie

u nas troszkę role sie “pomieszały” hihi, bo ja na przykład uwelbiam kosić trawe na ogrodzie, a mój … myć podłogi w domu – czego ja nienawidzę…

Dla mnie dziwnie brzmią słowa wojskowy i czyścioszek w 1 zdaniu

To u mnie jak najzupełniej normalne hehe
Bardziej śmieszne, to to że on facet porządnicki, a ja gdzie nie wejdę tam będzie jak po tajfunie

Do garów się niestety małpa zielona nie tyka :/ Nawet jak kanapek mu do pracy nie zrobię, to sam sobie nie zrobi, bo twierdzi, że jego mu nie smakują

Moja też parę razy tak “zażartowała”: “pozwoliłaś mu”, “trzeba było go nie puszczać to byś teraz nie płakała” choć dobrze wie, że ja go tam nie wysyłałam i tak jak ona się martwię.

Tak było przed wyjazdem/w dniu wyjazdu, po wyjeździe lubi “rzucać” słowami “sam chciał”, “tak chciał to ma”.

Psycholog powiedziała, że to takie odpychanie winy od siebie. Choć tak naprawdę winnych nie ma bo to decyzja żołnierza – męża, syna.

Co do teściowych, to j mam cudno teściowa, nawet mi porod odbierała i zawwsze się nami opiekowała, nawet jak dopiero ich poznawałam, czułam się jak u siebie w domu. Gdy mieszkałam razem z nią oczywiście dochodziło do konfliktów typu ,,czemu nie posprzątane’’ ale mogę powiedziec, że moja mama jest daleko i nie widuję jej codziennie, a moja teściowa to jak druga mama, ze wszystkim moge do niej przyjści i ona chociażby się waliło i paliło zawsze mi pomoże.
Ale o jedno mam do niej trochę żalu, gdyby ona powiedziała nie jedź na misje on by nie pojechał, ale ona powiedziała, jak chcesz to jedź jesteś dorosły (wiem, że miała rację, że pozwoliła mu decydować) ale powiedziałam, jej, że jak coś się stanie to będzie w tym także jej wina, bo go nie powstrzymała, a wystarczylo tylko jej słowo nie. Wszyscy mówili nie jedź a ona nie zabroniła

cesii_ nie sądzę by Twoja teściowa marzyła o wyjeździe syna. Napewno też cierpi. I cierpi tym bardziej, że ma na sobie ten ciężar “to Twoja wina”. Mówiąc mu, że jest dorosły i sam podejmuje decyzje napewno w duchu błagała by powiedział: nie jadę. Moja też, mówiła “dorosły jest, sam podejmuje decyzje” i wiem, że dałaby wszystko by został. Jesteśmy dorośli i nie możemy nikogo przy sobie uwiązać. Niestety…

Tuta to ich “czemu go puściłaś” to ich własne “czemu ja nie umiałam/umiałem go powstrzymać”.

Jesteśmy ludźmi i lubimy kogoś obarczyć winą… Zwłaszcza jak nie dzieje się tak jakbyśmy chcieli.

dziewczyny, dajcie spokój się obwiniać , że nie powstrzymałyście czy takie tam! kurcze, przecież na pewno każda rozmawiała ze swoim na ten teamt i nie wierzę, żę tej decyzji nie podejmowaliście razem! przecież nie przyszedł i nie powiedzał : choćbyś miała odejść – ja pojadę. pojechał już się nie odwróci, teraz ma własnie tylko wrócić i tyle.

raczku to nie jest obwinianie siebie, a raczej złość na to, że ktoś próbuje nas obwiniać. Jakby nasi mężowie przedszkolakami byli.

No i brawo raczku, widzisz pozytywy. To dobrze

Raczku dlatego mam wyrzuty, że tą decyzję podejmowaliśmy razem, że mogłam powiedzieć nie. A nie powiedziałam i czuję się za to odpowiedzialna w jakiś sposób.

No dokładnie Miś-owa niby wiedzą, ale tą szpilkę muszą Ci wkłóć. Wkurza mnie to, że każdy nas traktuje jak odpowiedzialne za zło całego świata. Już i tak mamy wystarczająco ciężko i nie potrzebne nam jeszcze pretensje wszystkich naokoło.