Melduję się

Mi dzień upłynął miło:) odwiedzili mnie rodzice, popołudniu wybrałam sie do teściowej i zleciało:)Mała się wyszalała i padła jak kawka nawet kolacji zbytnio nie zjadła!!

Malutka no to Madzia będzie już za momencik:) super:) teraz to Ci zacznie lecieć czas

Lokatorka zdrówka zdrówka zdrówka :*

Marti no nie miałaś zakończyć czytanie, bo nas zaniedbujesz

Fanka dacie radę

Margoo oj tak na wiosne to my wszystkie będziemy jasne i kolorowe

Marti no to trzymam za słowo!!!!!!

Zajadam się chlebem z pomidorem i cebulką…..

Inez nie kuś tym chlebkiem – toż to ja na diecie no może nie na takiej drastycznej diecie ale po 18 już nie jem

Fanko oj tak, później będziesz wiedziała co i jak… ja jak na razie mam spokój może za parę lat

No ja wywaliłam słodycze, zmniejszyłam posiłki, dołożyłam godzinną jazdę na rowerze i brzuszki… mam nadzieję, że wytrwam zresztą muszę, bo zostały tylko 4 miechy a obiecalam sobie że zaskocze moja Zielonke

Marti

Nie tak dawno też mówiłam-mam jeszcze czas a tu mi news strzelił w twarz;)

Marguś

Kiedy to było,łoo,lata świetlne a mój romantyzm kończył się na wzdychaniu do Jona z nkotb:D

Marti

Niby człek sie stara przygotować,zrobić plan ogólnie nawet w życiu,dla siebie a tu lipa,nie da się być pewnym wszystkiego i przygotowanym na niespodzianki.
Ja powiem wam iż będzie mi ciężko zaakceptować zmiany.

Koniec lementów,samo przyszło to samo pójdzie.

Fanko no nie da się przygotować na różne niespodziewajki losowe, życie czasami płata figle, przy pomocy samych ludzików
W razie ”W” zgłoszę się do Ciebie po jakąś raaaadę, bo u mojego młodzieżowca romantyzmu nie widu i nie słychu
Ale z akceptacją masz dużą rację !!! Trudno będzie to ogarnąć, aby czuć się z tym dobrze i pozwolić iść , albo wyjść dzieciom z domu.
Pewnie tak się też czuli i nasi rodzice

Marti

Musimy dać radę,jak nie my to kto;)

Marguś

Cokolwiek by nie radzić innym to i tak wyjdzie w praniu inaczej.

Uciekam,pora na dobranoc:)Miłej nocki

Sosenka poczekaj z tą reanimacją brzucholka do wiosenki
Mały Żonek wróci i odpowiednią kurację zaleci ;)
A Martusia to gdzie się podziała, coś w tym Nowym Roku nas zaniedbuje !!!

Hej dziewczynki:)
Przepraszam, obiecuję sie poprawić:)czytam na bieząco ale jakoś nie mam co wtrącić:(dzisiaj jakiś smutek mnie ogarnął, chyba dopada mnie tęsknota:(już bym chciała żeby wrócił:(
Ech ciężko tak codziennie się podnosić na duchu i uśmiechać mimo wszystko:(

Dzień dobry:)
Wczoraj wróciłyśmy, poczytałam Was, ale jakoś nie miałam odwagi wtrącić swoje. Przez trzy dni patrzyłam, jak tato cierpi…
To jest jakiś koszmar. Wzięłam ze sobą ”sprzęt” do biegania, to jakoś udało mi się odreagować.
Nie chcę Was zadręczać moimi odczuciami, ale nie mam komu się pożalić…. Do męża nie mogę, bo jest daleko i nie powinnam. Wrócił z VIII zmiany o miesiąc wcześniej, bo tato mu nagle zmarł, teraz problemy z moim…
K..a skąd to się bierze?????
To co ja mam teraz mądrego napisać?
Przepraszam…

Dzień Dobry

Rysiaczku, Ty nie wiesz, co pisać, bo czujesz się teraz jakbyś była obok ”nas” a nie z nami a ja nie wiem, co powiedzieć. Bo nic mądrego w tej sytuacji powiedzieć się nie da. Żadne słowa nie zagłuszą złości, bólu i cierpienia.

Ale powiem Ci jedno, moja przyjaciółka – ta która ma raka piersi- powiedziała mi, że jak tylko ktoś dowiadywał się o tym, że jest chora, przestawał dzwonić w obawie przed tym, że nie wiedział, co powiedzieć. I ona mi powiedziała, że to było/jest dla niej najgorsze. Czuła się jak trędowata. Nieważne, co się mówi, ważne, że się jest. Nie zrozumiemy, nie poczujemy i nie zabierzemy od tej bliskiej nam osoby tego cierpienia, ale nie możemy udawać, że problemu nie ma, albo pisać prozaiczne : Będzie dobrze. Pewnie, że zawsze wierzymy w to, że jednak będzie dobrze, ale lepiej nie mówić tego w momencie kiedy ta osoba ma tylko i wyłącznie pesymistyczny scenariusz w głowie. Zresztą trudno się dziwić.

Dlatego, Rysia, błagam Cię pisz. Nawet jakby miało to tylko polegać na tym, że wtrącisz coś, co w tym momencie czujesz, o czym myślisz i nawet jeśli nie będzie to miało żadnego związku z tym, co my tu piszemy.

Pisz, proszę. Wiem, że nie damy Ci wsparcia o jakim teraz pewnie marzysz – o tym silnym ramieniu Twojego męża. Wiem, że czasem trudno tak mówić o rzeczach tak intymnych jak strach, ból i cierpienie… ale jesteśmy tutaj i teraz jesteśmy głównie dla Ciebie. Nie możemy dużo, ale chociaż tyle możemy zrobić.

Pamiętaj, że jesteśmy po tej drugiej stronie ekranu. Jesteśmy, czekamy na Ciebie i myślimy.

A i na koniec jeszcze jedno – nie przepraszaj. Nie trzeba przepraszać za najbardziej szczere i prawdziwe odczucie, którym jest strach o kogoś kogo się kocha. Nie przepraszaj.