Drogie żony, kobiety, matki, siostry, kochanki…

Poruszając ten wątek chciałabym się dowiedziec w jakim stanie psychicznym są Wasi najbliższi, którzy mają tylko dwa miesiące do powrotu do Polski.

Czy nie zaobserwowałyście czegoś, czego same nie jesteście pewne? Tzn… obojętnośc, zdawkowe odpowiedzi, nerwowośc…

Nie wiem czy szukam dziury w całym czy faktycznie coś niefajnego dzieje się z moim mężczyzną.

Chciałabym mu pomóc ale nie wiem jak a nie chcę z braku wiedzy na ten temat bardziej pogłębic jego złego samopoczucia.

Na moje subtelne uwagi, że jego umysł się zmienił słyszę, że nie prawda, że jest taki sam…
Tylko, ja jestem kobietą i ten swój jakiś cudowny zmysł mam więc swoje wiem.

Jestem narzeczoną swojego mężczyzny więc nie wiem nawet czy mam prawo skorzystac z porad wojskowego psychologa.

Mój żołnierz jest silnym psychicznie człowiekiem ale każdy z nas ma granicę wytrzymałości.

Ciekawa jestem jak jest u Was…

Pozdrawiam.

Aniu,
profilaktycznie zadałam pytanie gdzie szukać stosownej wiedzy czy pomocy w przypadku zespołu stresu bojowego;
podpowiedzi, linki i inne słowa wsparcia znajdziesz pod koniec komentarzy do wpisu ”Zamiast słów: pranie i koncentrina”

wiadomo nie ma co domniemać i wyolbrzymiać, ale moim zdaniem warto wiedzieć żeby niestosownym zachowaniem/zadawaniem pytań nie wzbudzać podejrzeń

jako osoba nowa w temacie (przyszła żona a jakże) zauważam że jest to temat tabu i jakiś taki ogólnie wstydliwy…. no cóż, dla mnie wiedza na temat warunków pracy i wpływu na psychikę ukochanej osoby jest istotna – nie oszukuję się że jego praca polega na pieczeniu bułeczek a wyjazdy są typowo rekreacyjne… szkoda że nie ma więcej wiedzy ogólnodostępnej jak ”odnaleźć się powinna druga strona”
bo co ma zrobić osoba która formalnie nie zalicza się do ”najbliższej rodziny”?

polecam zwłaszcza prezentację zrobioną przez MON

Niunka,

z tym czy pytać? chyba wszystko zależy od indywidualnego przypadku,
ja pytałam o różne sprawy i odpowiedzi ani podpowiedzi nie usłyszałam zbyt wiele,
kierując się sercem (chęć wiedzy;) doszukałam się różych interesujących info zwłaszcza na tym portalu + obserwacja + intuicja kochającej kobiety… no i słyszę co jakiś czas słowa uznania ”cieszę się że starasz się mnie zrozumieć”

usłyszałam kiedyś że co niektóre osobniki nie potrafią zwerbalizować swoich potrzeb, ale można wyczytać to z zachowania…jeżeli tak jest i stał się bardziej czuły i troskliwy to być może chce w ten sposób zakomunikować że tego potrzebuje od Ciebie w tej chwili najbardziej….
nerwowość odpada

Mitra Dziękuję Ci za podpowiedz – tak też myślałam:)
wszystko i tak okaże się po powrocie…
ja go wspieram cały czas i będę wspierała po powrocie…
ps. a ”najgorsze” jest to że też jestem żołnierzem i wiem jak jest w wojsku… a i Mój Kochany przed wyjazdem powtarzał: Niunka Ty też kiedyś pojedziesz więc nie ma co się rozklejać bo taka jest kolej rzeczy… a ja jestem też kobietą i serce tęskni…

Mitra,
Dziękuję za piękne słowa uznania A tak naprawde to wszyscy uważają, że kobieta żołnierz to ni uczuć i nie jest wrażliwa…powinna być twarda…itp…
No a ja jestem tak samo wrażliwa jak każda Kochająca Kobieta:)
Ja również życzę Ci i Twojemu Skarbowi wszystkiego dobrego a przedewszystkim szczęśliwego powrotu i dużo dużo MIŁOŚCI
ps. gdzie uwiliście sobie gniazdko;) tzn. z kąd jesteście?:)

Mitra,
Widzę że macie duży staż i fajnie
My dopiero zaczynamy swoją ścieżkę miłości….
Spełnienia marzeń
ps. podziwiam ludzi żyjących w związkach na odległość i chylę przed Wami czoła… ja tak żyję 1,5 roku i mam dość:/

Heh…
życie lubi nas zaskakiwać i wystawiać na próby…
Ale tylko pozytywne myślenie pozwala na spełnienie marzeń…

Witam Was dziewczyny. Tak pięknie piszecie o swoich mężczyznach, uczuciach o wszystkim zresztą.Ja dopiero zaczęłam swój
”spacer” po ścieżce miłości. Tak jak wcześniej już któraś z Was pisała-trudno tak występować w roli nieokreślonej czyli np. nie żony, nie narzeczonej czyli osoby nienależącej do rodziny.Bardzo kocham mojego żołnierza i nie mogę się doczekać jego powrotu-myślę, że on też bo strasznie zrobił się czuły,miły, codziennie dzwoni i pisze sms’y. Początki pobytu napawały mnie niepokojem. Rzadkie telefony, oschłość, powściągliwość, tajemniczość itp. Strasznie się martwiłam i pomimo tego, że mój mężczyzna ma silny, twardy charakter-to miałam obawy ze sobie tam nie poradzi i nie poddźwignie psychicznie tym bardziej, że to jego pierwsza misja. Ale jest dobrze i w końcu coraz bliżej do powrotu- tak bardzo się cieszę.
Tak więc każda pewnie z nas ma podobne doświadczenia. ANNO -Też myślę że najważniejsze jest by wyczuć w rozmowie i ocenić mniej więcej w jakim ”stanie” jest w momencie gdy z tobą rozmawia.

Anno,
Mój żołnierz mnie pytał czy zostać bo potrzebują tam ludzi o jego kwalifikacjach ale ja stanowczo powiedziałam, że chcę aby wrócił i jego mama również nakłaniała go do powrotu…
Nie wyobrażam sobie nawet tego jak by miał tam zostać na dłużej… bo według mnie te pół roku to i tak wystarczająco długo… może przekonaj go żeby wrócił bo go potrzebujesz (zresztą każda z nas czeka na swoją miłość i dobrze wie czego jej brakuje)… i że jeżeli będzie chciał to będzie mógł jechać na kolejna zmiane (ja ostatnio doszłam do wniosku, że jeżeli moj Bohater będzie chciał znowu jechać to nie stanę mu na drodze bo jak narazie i tak żyjemy na odległość i widujemy się na weekendach więc jakoś daję radę i pół roku wytrzymam:))…
A TY moja droga nie dołuj…
musisz być dzielna…
Trzymam za Ciebie kciuki, żeby wszystko się ułożyło:)

droga/i Amifil,
oczywiście przekazujesz nam wszystkim bardzo mądre prawdy:
1. po pierwsze nauczyć się kochać siebie, wtedy dopiero można i potrafi kochać się drugą osobę (w pozytywnym myśleniu nie chodzi o ”dwie połówki” – bo wtedy jest podejrzenie, że jesteśmy ”wybrakowanym towarem” chodzi o to żeby do związku podejść na zasadzie kompletności/wzajemności o czym wiele osób zdaje się nie wiedzieć – bo piękna miłość jest wtedy gdy się daje a nie uzupełnia czyjeś/własne braki)
2. nie jest dobrze zamartwiać się nadmiernie i wymyślać czarne scenariusze bo nie daj boziu jak się to zmaterializuje, dlatego lepiej tworzyć piękne, pełne szczęścia plany na wspólną przyszłość
3. kochamy swoich mężczyzn-żołnierzy właśnie za tą pasję w ich oczach a same z pewnością mamy wiele własnych ciekawych zainteresowań jak choćby najnowsze trendy w modzie (wiosenne sukienki na przyjazd ukochanego czy odpowiednie zabiegi u kosmetyczki i fryzjera
4. dziękuję za uznanie za piękne wsparcie naszych mężczyzn, miłość jest piękna
5. wspieramy się tutaj nawzajem
6. z niejednej relacji słychać że martwią się nawet bardziej niż my o nich, choć istnieją takie przypadki gdy jest im ciężko to zwerbalizować, ale jak mówi moja małomówna miłość, to że nie dzwonię to nie znaczy że o Tobie nie myślę ….. i to jest prawda )))
7. i z całą resztą się też zgadzam
dziękuję za Twoje pozytywne przesłanie i za możliwość twórczego rozwinięcia Twoich pozytywnych myśli
pozdrawiam życząc miłego wieczoru i spełnienia Twoich Marzeń

Amifil,

pięna piosenka, bardzo
wszystkiego co w życiu najważniejsze nauczyłam się kochając mojego żołnierza, dlatego zawsze JESTEM przy nim
szczęściara ze mnie ))))))))))
a takiej Miłości o jakiej śpiewa Sade życzę Wszystkim Człowiekom (wszak człowiek jest isotą omylną;)
))))))))))))))))

pozdrawiam serdecznie i szeroko uśmiechniętego dnia życzę

Droga Anno mój mężczyzna też oświadczył, że zostaje na następną zmianę. Doskonale wiem co czujesz… ale musisz się trzymać. Trudno jest tu cokolwiek doradzić co powinnaś zrobić i powiedzieć by wrócił bo pewnie i tak zrobi to co będzie uważał za słuszne.

Amifil:)
i tu też się zgodzę
to że pozwoliłam sobie na kilka małych łez wzruszeń to dlatego że on tego nie widzi
przez 1,5 roku słyszałam : masz być twarda, nie desperuj….
stąd też twierdzę że jestem szczęściarą, bo tak dużo nauczyłam się od niego: 1.kochać siebie 2.twardo stąpać po ziemi kiedy trzeba 3.nie desperować 4.obmyślać strategie – nie ma problemów, są tylko sprawy do załatwienia 5.dbać o swoje granice 6.chronić emocje )))) i mogłabym epopeję długą napisać, heh, może i Mickiewicz byłby ze mnie dumny
i tak się ostatnio zadziwił mój zielony, kiedy napotkał swego ”ucznia” że chyba się trochę zadziwił…. ale przecież nie może zaprzeczyć, że jestem mądra i uczę się od najlepszych ))))))))))))

tak Casium, zgadzam się w całych 100% a nawet przekroczę normę – 357% )))
tylko że nie koniecznie kapral chce stać na piedestale